Vandaag was het toch weer heerlijk weer om te wandelen en te cachen. Hiervoor hadden we voor vandaag De Smokkelaar uitgezocht. Om in de stemming te komen klik hier.
Het verhaal:
Lang geleden leefde er in het gehucht Hegge een man geheten Plum. Het was een zeer geliefd man, die voor iedereen wel een praatje klaar had. Graag ging hij naar den verre, alwaar hij, zoals hij zelf zei: "Dagelijks het witte goud aan de horizon zag stralen." Niemand wist wat hij daar mee bedoelde. Maar deze man met een hart van goud zou in den verre wel eens een liefje kunnen hebben, aldus vermoedde men.
Plum had een zoon, Geo, met wie hij het liefst langs de hoeven en groeven rondom Hegge doolde. Geo was zeer geïnteresseerd in de wereld om hem heen, en regelmatig vroeg hij zijn vader ook of hij 's avonds, als vader weer eens naar het witte goud ging, met hem mee mocht.
"Nou jongen, als jij met mij mee wilt, zul je eerst 18 moeten zijn èn alle codes van het vak moeten leren."
"Wat bedoelt u met codes van het vak?", vroeg hij zijn vader.
"Als ik je dat vertel, loop niet alleen ik gevaar, maar ook jij, mijn zoon."
Inmiddels was Geo 18 geworden; hij had zijn vader echter nooit meer gevraagd naar het witte goud. Het zou immers gevaar betekenen, en ondanks zijn nieuwsgierigheid, wist hij wanneer hij moest ophouden te vragen. Maar op een avond, het was 22 mei, nam vader zijn zoon Geo mee naar buiten.
"Jongen, wat ik je nu vertel is voor jou en voor niemand anders. Daar in den velden vind je de codes die je leren hoe je het witte goud te pakken kunt krijgen. Maar wees voorzichtig! Overal liggen muggles op de loer. Zorg dat zij jou vooral niet zien, wanneer je de codes probeert te kraken. Wees voorzichtig onderweg, want een smokkelaar mag zich nooit, maar dan ook nooit, aan anderen bekend maken."
En zo ging hij op pad, Geo achterlatend in het dorp. Het laatste dat hij nog riep was: "Begin op N 50°56.140 E005°51.899. En onthoud de kleuren 'goud' die je onderweg tegenkomt. De volgorde is bepalend, maar er zal er slecht één echt zijn."
Dat waren dan ook de laatste woorden die Geo zijn vader heeft horen zeggen. Hij heeft hem daarna nooit meer teruggezien.
En dat witte goud?? Het is aan jou om te ontdekken of hij erachter is gekomen wat zijn vader smokkelde!
Dus gingen we op pad. Al snel zagen we een andere cacher achter ons aankomen en bij WP 2 troffen we elkaar. Het was ‘cache without a gps’ en nadat we kennis hadden gemaakt gingen we tezamen verder. Gelukkig een extra stel hersens erbij voor al het denkwerk bij deze cache!
Het begin verliep voorspoedig en het strikwerkje was niet al te moeilijk. Bij WP 11 hebben we met het rekenwerk ter plekke toch wel een tijd nodig gehad! Pff, gelukkig toch opgelost, dus weer verder.
Het venijn van deze cache zat ‘m voor ons aan het einde. Het schietgebedje bij Maria zette geen zoden aan de dijk, dus zonder gevonden cache naar huis. Achteraf bleek dat we hetgeen de vader van Geo smokkelde niet helemaal goed hadden geinterpreteerd en daarmee een verkeerd eindcoördinaat hadden berekend. Nadat ‘cache without a gps’ ons dit had gemaild en we nu zeker wisten wat de smokkelwaar was, zijn we nog even terug gegaan, maar helaas weer zonder resultaat. Misschien zijn we na een paar uur cachen toch niet meer fris genoeg om 'het’ te zien. Over een paar dagen gaan we misschien nog eens terug…
We hebben in ieder geval een paar uur cacheplezier met leuke puzzels gehad en een heerlijke wandeling van ruim 13 kilometer. Dus hongerig genoeg voor de
moussaka. Vandaag het recept uitgeprobeerd: de smaak was voortreffelijk, maar het recept kan inderdaad hier en daar aangepast worden.
Vandaag na lange tijd weer eens gaan geocachen. Het was een cache met een nieuwe uitdaging, althans voor ons. We moesten een route zien te lopen aan de hand van een grafiek. Wil je weten hoe het in elkaar zit, kijk dan 
