woensdag 20 februari 2008
Gisteravond nog een beetje zappen op de tv. Na de sportieve begrafenis van een tennisser op het ene net, waar mijn hart nog vol van zat, over naar het andere net waar Erik van Muiswinkel en nog wat andere kunstenaars een afgrijselijk lied ten gehore brengen: Nie Na China. Het is niet om aan te horen! Met dit lied proberen Erik en zijn kompanen sporters over te halen niet naar de Olympische Spelen in China te gaan. Dat het met de mensenrechten in China niet al te nauw genomen wordt is algemeen bekend. De toewijzing van de Spelen aan China is dan ook discutabel. Natuurlijk mag van Muiswinkel de mensenrechten in China aan de kaak te stellen, maar daarvoor moet hij niet de sporters gebruiken. Deze mensen zijn jarenlang bezig om één doel te halen en werken voor een kans die misschien maar één keer in hun sportieve leven voor zal komen.
Erik van Muiswinkel verwijt China de sport als politiek middel te gebruiken, maar nu doet hij precies hetzelfde als hij de sporters vraagt niet te gaan. Zoals ook Lulu Wang terecht opmerkte. Sport en politiek moet je uit elkaar houden. Sport is een prachtige combinatie van afzien en passie en daar kan ik als eenvoudige kijker enorm van genieten en bewonder daar de sporters ook om. Ik ben geen sporter maar heb wel liefde voor sport en daarom heb ik me mateloos geërgerd aan van Muiswinkel.
Erik van Muiswinkel, als jij ook maar een beetje een sporthart hebt en je kunt inleven in het leven van een sporter, dan durf je een dergelijke vraag niet eens aan een sporter te stellen! Dan durf je niet te stellen dat die sporters gaan feestvieren in China. Jij kunt gemakkelijk tot in je graf je ‘kunstje’ blijven vertonen, maar een sporter niet. Lulu Wang vroeg aan van Muiswinkel waarom hij dan niet stopt met zingen zoals hij een sporter vraagt niet te sporten, maar dat vindt hij dan ineens ‘hogere logica’.
Erik van Muiswinkel, je bent bij de sporters aan het verkeerde adres. Waar was je in 2001 toen China de Olympische Spelen kreeg toegewezen? Toen had je wat moeten ondernemen en niet nu in 2008, vlak voordat de Spelen gaan beginnen.
Sporters, jullie Olympische droom ligt nu eenmaal in China en daar zijn jullie niet verantwoordelijk voor.
In de achtertuin is het een komen en gaan van groepjes mussen. Ook bomen en struiken kondigen het voorjaar aan: knoppen in alle soorten en maten. Daar moet je toch wel lentekriebels van krijgen!
